Faeröer

De Faeröer vormen een afgelegen eilandengroep in de Noord‑Atlantische Oceaan. Ronde bergen, diepe fjorden en golven die tegen basaltkliffen beuken bepalen het eerste beeld. Wie het vliegtuig uitstapt ruikt zilte lucht en hoort schapen blaten: er leven meer dieren dan mensen. De hoofdstad Tórshavn oogt klein, maar de daken zijn groen van gras en sommige kerken zijn nog met turf bekleed. Tussen rode, blauwe en mosterdgele gevels liggen cafés waar wolpatronen in truien dezelfde rol spelen als nieuwsberichten elders.

De Faeröer liggen in de noordelijke Atlantische Oceaan halverwege Schotland en IJsland. De eilanden vormen een basaltplateau dat door gletsjers in fjorden en steile kliffen is uitgeslepen. Vanuit Tórshavn is het 450 kilometer naar Reykjavik en 670 kilometer naar Bergen in Noorwegen. De Golfstroom buigt hieraf en houdt het zeewater relatief mild waardoor havens meestal ijsvrij blijven.

Het weer wisselt sneller dan een wandelaar zijn jas kan openen. De zon licht een helling op, vijf minuten later zakt mist in een fjord en ergens verderop kruipt een regenbui langs de rotsen omhoog. Dat grillige klimaat schept kristalheldere luchten na iedere bui en maakt elke tocht uniek, of het nu naar de top van Slættaratindur is of langs de schapenpaden boven Saksun.

Zeekliffen bieden onderdak aan papegaaiduikers en jan‑van‑genten die in cirkels opstijgen zodra een boot passeert. Op het onbewoonde Mykines‑holm landen ze met gulzige snavels vol zandspiering om hun kuikens te voeden. Vogels, wol en vissersboten vormen zo samen de drie pijlers onder het dagelijks ritme van deze kleine natie.

Reizigers komen vooral voor ruige natuur en stilte. Vluchten uit Kopenhagen en Bergen landen op Vágar; een bus of huurauto rijdt via de onderwatertunnel naar Tórshavn. Voor wandelingen koop je online een pas die toegang geeft tot privé‑paden en informatie­panelen. Populaire routes voeren naar de rotsboog bij Drangarnir en langs Gásadalur, waar een waterval recht de oceaan in valt. Boottochten varen tussen loodrechte kliffen; gidsen zetten de motor stil zodat vogel­kolonies goed hoorbaar zijn.

Veel bezoekers kiezen een driehoek van Streymoy, Vágar en Eysturoy als thuisbasis. Streymoy herbergt Tórshavn met zijn grasdaken op Tinganes, kleine musea en bussen naar Saksun en het middeleeuwse kerkje van Kirkjubøur. Via een korte rit door de subseatunnel kom je op Vágar, waar je na landing meteen de rotsboog Drangarnir en de zeewaartse waterval van Gásadalur kunt verkennen. Wandelaars volgen hier gemarkeerde paden over turfhellingen en krijgen vaak papegaaiduikers in beeld.

Eysturoy bereik je vanaf Streymoy via een brug of de nieuwste zeetunnel met lichtkunst. Op dit eiland ligt Slættaratindur, het hoogste punt van de archipel, en het dorp Gjógv met zijn natuurlijke aanlegplaats. Door de goede verbindingen kun je vanuit één accommodatie zonder veel reistijd dagtochten plannen, waardoor je bagage op één plek blijft en je toch een breed beeld van de Faeröer krijgt.

Vliegen is de gemakkelijkste en snelste manier om naar de Faeröer te reizen. De snelste route is de directe vlucht van Kopenhagen naar Vágar, die ruim twee uur duurt. Atlantic Airways vliegt dagelijks in de zomer en meerdere keren per week buiten het hoogseizoen. Vanuit Bergen en Edinburgh vertrekken kortere lijnen die vooral handig zijn voor reizigers uit Noord‑Europa. Wie liever over zee reist, die neemt de Smyril‑Line‑veerboot vanuit Hirtshals in Denemarken; de overtocht duurt anderhalve dag en je kunt een auto meenemen.

Na landing op Vágar brengt een huurauto of lijnbus je in veertig minuten via de onderwatertunnel naar Tórshavn. Reserveer een auto ruim op tijd, want het aanbod is beperkt. Binnen de archipel varen kleine veerboten naar eilanden zonder brug of tunnel, bijvoorbeeld naar Mykines. Tickets boek je online of in de terminal en voor drukke dagen is vooraf reserveren slim. Hiermee plan je moeiteloos een rondreis waarbij je natuur, dorpen en wandelroutes in een compact schema verenigt.

Overnachten op de Faeröer kan eenvoudig en kleinschalig. In Tórshavn staan enkele moderne hotels met grasdaken waar kamers vaak snel volgeboekt raken in juni en juli. Wie liever de kosten beperkt kiest een guesthouse of hostel; deze bieden gedeelde keukens zodat je zelf kunt koken met in de supermarkt gekochte ingrediënten. Dat is wel prettig, gezien de hoge kosten op de Faeröer. Prijzen liggen hoger dan op het vasteland van Europa: reken voor een tweepersoonskamer in Tórshavn op een bedrag dat vergelijkbaar is met een middenklassehotel in Scandinavië. Buiten de zomer zakken tarieven licht, maar veel accommodaties sluiten tussen november en maart.

Buiten de hoofdstad vind je familiepensions in dorpen als Gjógv en Sørvágur. Huiseigenaren verhuren één of twee kamers en serveren ontbijt met vers gebakken brood en skyr. Bij sommige boerderijen logeer je in een vrijstaande hut naast schapenweiden; de stilte wordt alleen onderbroken door wind en meeuwengekreten. Huishoudens adverteren vaak via nationale boekingssites, dus vroeg reserveren is slim.

Kampeerhutten bij kleine havens bieden een spartaans alternatief. Ze hebben stapelbedden, een kachel op petroleum en een houten bank waar je natte regenkleding kunt drogen. Voor tentkamperen zijn vaste campings aangewezen; wild kamperen is op de meeste plekken niet toegestaan vanwege privé‑grond en kwetsbare vegetatie.

De Faeröer vormen een zelfbesturend gebied binnen het koninkrijk Denemarken. Sinds de autonomie­wet van 1948 kiezen de eilanders hun eigen parlement, het Løgting, en een regering die verantwoordelijk is voor binnenlandse zaken zoals onderwijs, visserij en politie. Kopenhagen behartigt defensie en buitenlands beleid, al sturen de Faeröer een eigen vertegenwoordiger naar internationale visserij‑onderhandelingen.

Het grondwetssysteem laat ruimte voor meer zelfstandigheid: referenda over volledige onafhankelijkheid stonden meerdere keren op de politieke agenda, maar economische zekerheid en Deense subsidies wegen zwaar. De eilanden maken geen deel uit van de EU, toch worden veel EU‑regels informeel gevolgd om toegang tot markten te behouden.

In 2023 tekenden Denemarken en de Verenigde Staten een overeenkomst voor tijdelijke radarposten op strategische hoogten. De Faeröerse regering kreeg inspraak in locatie en omvang, waarmee het belang van lokale besluitvorming opnieuw werd onderstreept.

Kustlijnen rijzen hier bijna loodrecht uit de zee. Basaltwanden van honderden meters hoog vangen schuimkoppen die vanuit de Atlantische Oceaan binnenrollen. Gletsjers sleten diepe fjorden uit waarin dorpen liggen die beschut zijn tegen wind. Wanneer mist over de inhammen glijdt doemen watervallen op die in vrije val het water bereiken. Op zonnige uren spiegelen de steile wanden in kalme getijdenstromen en vormen ze smalle doorgangen voor kajaks en kleine veerboten.

Hoger op de hellingen strekken veengronden en grasvlaktes zich uit. Schapen grazen tussen gele boterbloemen en zorgen dat het veld kort blijft. In de lente kleurt bloeiend moerasviooltje de buitengrens van turfvelden. Vogelkliffen bij Vestmanna en op Mykines zijn broedplek voor papegaaiduikers, stormvogels en jan‑van‑genten. Wandelaars volgen oude schaapspaden naar uitzichtpunten zoals Slættaratindur waar zee, dal en wolkendek elkaar ontmoeten in een panorama zonder horizon.